کشت بدون خاک

محیط‌ های کشت هیدروپونیک:

از سال 1930 تا 1950 معمولا از ماسه استفاده می کردند. در واحدهای کوچک هیدروپونیک به طور کلی از گرانول یا پشم سنگ استفاده می شود.

در سیستم های تجاری پریلیت و پشم سنگ بیشتر به کار برده می شود.

محیط های کشت آلی که امروزه به کار می روند عبارت اند از پیت موس، پوست کاج، مخلوط پیت موس، پین بارک و مواد آلی از قبیل ورمی کولایت و پرلیت.

انواع بستر کشت بدون خاک:

• كشت در مواد دانه بندي شده: مواد دانه بندي شده شامل ذراتي كوچك با خاصيت شيميايي خنثي است.
• كشت در آب: در اين روش ريشه ها در تركيب آب با هوا و در داخل آب رشد مي كنند.
• كشت در پشم شيشه: پشم شيشه الياف اسفنج مانندی است كه منشاء مواد آن سنگ هاي آتشفشاني است.
• کشت آبی یا مایع: ریشه گیاه به طور مداوم در محلول غذایی قرار دارد و گیاه از قسمت طوقه (حد فاصل ریشه و ساقه) بیرون از مایع است و با پلاستیک و مقوا و … بالا نگه داشته شده است. کشت درون لوله هم نوعی از کشت مایع است. این کشت بیشتر برای گیاهان زینتی به کار می رود.
• کشت در ماسه: ریشه گیاهان در داخل مواد جامدی که دارای قطر کوچکتر از 3 میلی متر باشند قرار دارد و این مواد مانند پلاستیک و پشم سنگ و یا هر ماده دیگری که آلی نباشد ممکن است.
• کشت در هوا: در این روش ریشه گیاهان در محیطی قرار گرفته که به وسیله قطراتی آب که حاوی مواد غذایی لازم است اشباع شده است. این روش به تجهیزات پیشرفته نیاز دارد.
• کشت در ورمی کولیت: ریشه گیاه در ورمی کولیت که با موادی معدنی مخلوط شده است قرار دارد.
• کشت در پشم سنگ: ریشه گیاه در داخل پشم سنگ و مواد معدنی که خصوصیاتی شبیه به پشم سنگ دارند قرار می گیرد.